Wywołany do tablicy przez Adama Cedrę, przesyłam dwa teksty.
Pierwszy – zgodnie z życzeniem pomysłodawczyni publikacji, Anny Gosławskiej-Rudzkiej, córki Józefa Gosławskiego mający charakter anegdoty – ukazał się w książce „Józef Gosławski. Rzeźby, monety, medale” (Warszawa 2009, s. 34-35).
Nieco więcej o Józefie Gosławskim i jego norwidianach znaleźć można w drugim tekście, opublikowanym w „Studiach Norwidiana” (20-21 (2002-2003), Lublin 2004, s. 183-191).
 |
| Fot. Tomasz Korpysz |
Tomasz Korpysz
Norwidowska „przypadków ironia” – z historii jednej rzeźby Józefa Gosławskiego
W jednym z licznych korytarzy Teatru Narodowego w Warszawie, wśród złotych kandelabrów, kryształowych żyrandoli, marmurów i luster natknąć się można na ponaddwumetrową rzeźbę przedstawiającą Norwida. Sylwetka poety, stojącego z pochyloną głową, z pociągłą, niemal ascetyczną twarzą z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, ze ściągniętymi (w smutku, cierpieniu, zadumie?) brwiami jest ledwie zarysowana. Z ciemnej bryły wyłaniają się ręce – prawa swobodnie (z rezygnacją?) opuszczona wzdłuż tułowia oraz lewa spoczywająca na piersiach, niejako zasłaniająca je, z dłonią zaciśniętą na ramieniu w geście obrony, wycofania czy też zadumy. Takie przedstawienie Norwida zdaje się nie pasować do otoczenia. Jeśli zaś zna się historię rzeźby, trudno nie zgodzić się z poetą, który pisał: Wielka jest przypadków ironia!
