Nagroda im. Norwida - szczegóły i zdjęcia

Dziś więcej materiałów, otrzymanych od organizatorów, za co dziękuję:

Andrzej Łapicki laureatem Nagrody „Dzieło życia”

Laureatem tegorocznej Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida „Dzieło życia”, przyznawanej
za całokształt twórczości artystycznej, został Andrzej Łapicki - mistrz słowa i wielki artysta,
którego kilkudziesięcioletnia obecność na scenach Warszawy zostawiła trwały ślad w historii polskiego teatru. Zagrał ponad 200 ról w teatrze, filmie i telewizji, wyreżyserował przeszło 100 przedstawień. Pozostanie na zawsze niekwestionowanym autorytetem środowiska teatralnego. Odszedł od nas, nie doczekawszy uroczystego momentu wręczenia nagrody.

Gala wręczenia Nagród Norwidowskich odbyła się 26 września 2012 roku na Zamku Królewskim
w Warszawie, podczas której uhonorowano również laureatów XI edycji Nagrody im. C. K. Norwida
w czterech dziedzinach sztuki: literatury, muzyki, plastyki i teatru, za wybitne dzieła i kreacje,
których premiera odbyła się w 2011 roku na Mazowszu. W gronie Laureatów znaleźli się:

• Piotr Müldner-Nieckowski  – nagrodzony za książkę poetycką „Park”, wyd. AULA

Poeta, prozaik, dramaturg, językoznawca, lekarz i wydawca – człowiek renesansu. Kierownik Zakładu Edytorstwa i Krytyki Tekstu oraz wykładowca na Wydziale Nauk Humanistycznych UKSW. Ma na swoim koncie wiele publikacji naukowych i literackich. Od 40 lat współpracuje
z Teatrem Polskiego Radia, gdzie ukazało się ponad 60 jego dramatów.

·         Janusz Marynowski – nagrodzony za festiwal Szalone Dni Muzyki „Les Titans”, Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie

Muzyk, dyrektor orkiestry Sinfonia Varsovia. Jeszcze podczas studiów w Akademii Muzycznej
w Warszawie rozpoczął swoją wieloletnią przygodę z orkiestrą Sinfonia Varsovia. Od 8 lat jest jej dyrektorem, jak również inicjatorem istotnych wydarzeń artystycznych dla polskiej, mazowieckiej i warszawskiej kultury muzycznej.

·         Mirosław Bałka – nagrodzony za wystawę „Fragment” (projekcje wideo w przestrzeni), Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie

Jeden z najwybitniejszych współczesnych rzeźbiarzy, uznany za najcenniejszego twórcę
w rankingu Kompas Sztuki. Jego prace znajdują się w największych międzynarodowych kolekcjach. Głównym tematem twórczości Laureata jest człowiek, jego obecność egzystencjalna, społeczna i historyczna.

·         Jan Englert – nagrodzony za reżyserię dramatu „Udręka życia”, Teatr Narodowy w Warszawie

Aktor teatralny i filmowy, reżyser. Znany z wielu cenionych polskich produkcji filmowych. Najwięcej satysfakcji – jak sam przyznaje – daje mu teatr. Obecnie występuje i reżyseruje
na deskach Teatru Narodowego, gdzie od prawie 10 lat pełni funkcję dyrektora artystycznego. Jest wykładowcą w warszawskiej Akademii Teatralnej, trzykrotnym rektorem tej uczelni.

Laureaci otrzymują Statuetkę Norwidowską, dyplom i 20 tys. zł, a w przypadku Nagrody „Dzieło życia” –  25 tys. zł. Nominowani nagrodzeni zostali Medalem pamiątkowym.

Laureaci

Kapituła

Andrzej Łapicki – aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog.

Trudno wyobrazić sobie polski teatr i polską kinematografię bez Niego. Zagrał ponad 200 ról w teatrze, filmie
i telewizji, wyreżyserował przeszło 100 przedstawień. Obrońca tradycji, mistrz słowa i wielki artysta,
którego kilkudziesięcioletnia obecność na scenach Warszawy zostawiła trwały ślad w historii polskiego teatru.

Urodził się 11 listopada 1924 r. w Rydze, ale przez prawie całe życie związany był z Warszawą. Uczestniczył
w powstaniu warszawskim. Maturę zrobił w 1942 r. w ramach tajnego nauczania, a następnie kontynuował naukę w konspiracyjnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Brał również

udział w podziemnych przedstawieniach teatralnych. Dyplom uzyskał tuż po II wojnie światowej w Łodzi
u Aleksandra Zelwerowicza. I tu, w Teatrze Wojska Polskiego, zadebiutował rolą Staszka w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego. Od roku 1949 związał swoje zawodowe życie z teatrami stołecznymi: Współczesnym, Dramatycznym, Narodowym i Polskim. W każdym z tych zespołów należał do grona najważniejszych aktorów.
W latach 1995-99 pełnił także funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego. Najwięcej postaci zagrał jednak w Teatrze Polskiego Radia.

Aktorstwo Łapickiego to kolejne metamorfozy w stylu gry. Najpierw aparycja i osobisty urok „przypisały”
go do ról młodych amantów. Potem był czas szwarccharakterów i wrogów klasowych, bo w socrealizmie postaci pozytywne obowiązywał inny kanon urody i kultury osobistej. Później nastąpiły okresy ironicznego dystansu wobec granych postaci, maestrii sztuki scenicznej konwersacji. Najważniejsza przemiana dokonała się w połowie lat 60. – aktor stał się wyrazicielem przeżyć, niepokojów i klęsk polskiego inteligenta „pokolenia Kolumbów” („Jezioro Bodeńskie” w Teatrze TV, „Sposób bycia” w Teatrze STS, film „Salto”). Suma tych doświadczeń i stale doskonalona perfekcja warsztatowa, dały syntezę – kunszt wielkiego mistrza sceny. W odbiorze widzów osiągnął to, co staje się udziałem tylko wybranych – wiarygodność.

W 1957 r. debiutował jako reżyser w „Uśmiechu Giocondy” Aldousa Huxleya, w warszawskim Teatrze Współczesnym. Zdecydował się na reżyserię (dyplom uzyskał w 1964 r.), bo – jak sam powtarzał – zrozumiał,
że aktorstwo jest zawodem podporządkowanym. Jego inscenizacje były zawsze dyskretne, oparte na szacunku do literatury i aktora. Wystawiał przede wszystkim tak zwaną "małą klasykę", na początku na Scenie Kameralnej Teatru Współczesnego, później w Teatrze Polskim. Wprowadził na nowo Fredrę na nasze sceny, ucząc słuchania
i rozumienia wiersza.

W filmie Andrzej Łapicki zaczynał epizodyczną rolą w „Zakazanych piosenkach” Leonarda Buczkowskiego (1946). Mistrzowskie kreacje stworzył w filmach Tadeusza Konwickiego „Salto” i „Jak daleko stąd, jak blisko”. W latach 60. i 70. stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiego ekranu, przyjmując role w filmach Andrzeja Wajdy, Jana Rybkowskiego, Tadeusza Konwickiego i Krzysztofa Zanussiego. Doskonale pamiętamy Laureata z takich filmów jak: „Wszystko na sprzedaż”, „Wesele”, „Pan Tadeusz” czy z serialu „Przygody pana Michała”.

Ważnym wątkiem biografii Andrzeja Łapickiego była pedagogika teatralna. Od 1953 r. wykładał w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, w latach 1970-81 był dziekanem Wydziału Aktorskiego. W roku 1981, w pierwszych demokratycznych wyborach, został wybrany rektorem na jedną
z najtrudniejszych – przypadającą na okres stanu wojennego - kadencji w historii wyższego szkolnictwa w Polsce. Uczelnią kierował jeszcze przez kolejną kadencję, a następnie w latach 1993-96. Dzięki Jego staraniom warszawska PWST uzyskała w 1996 r. status Akademii Teatralnej.

Andrzej Łapicki był niekwestionowanym autorytetem środowiska teatralnego. Od początku lat 80. działał
w opozycji demokratycznej, należał do "Solidarności”. W latach 1989-91 był posłem na Sejm RP, a w latach
1989-96 prezesem ZASP-u.

Otrzymał wiele nagród za role teatralne i reżyserię. W 1994 r. wyróżniony został Super Wiktorem oraz Nagrodą Specjalną pisma "Teatr" za całokształt twórczości artystycznej. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim
z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1995) i Złotym Medalem Gloria Artis - Zasłużony Kulturze (2005).

Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida „Dzieło życia” jest ostatnią nagrodą przyznaną Mu za życia. Bardzo ucieszyło Go to wyróżnienie. Odszedł, nie doczekawszy uroczystego momentu wręczenia.

Andrzej Łapicki należy do najlepszego pokolenia naszego teatru. Pokolenia, które weszło na scenę po wojnie

i stworzyło świetność tej sztuki w Polsce nie notowaną wcześniej. Takiego nagromadzenia talentów, osobowości, energii twórczej długo nie będziemy mieli. (Wojciech Majcherek)

Zuzanna Łapicka-Olbrychska

Piotr Müldner-Nieckowski (ur. w 1946) – poeta, prozaik, dramaturg, językoznawca, lekarz i wydawca.

Nagrodzony za książkę poetycką „Park”, wyd. AULA.

Urodził się w Zielonej Górze, ale od lat mieszka w Podkowie Leśnej. Syn znanego rzeźbiarza, malarza i grafika - Wiesława Müldnera-Nieckowskiego. Wszechstronnie wykształcony. Jest doktorem nauk medycznych, internistą - od blisko 20 lat związanym ze Szpitalem Wolskim w Warszawie. Ma również tytuł profesora, doktora habilitowanego nauk humanistycznych.

Człowiek renesansu – lekarz, pedagog, wykładowca na Wydziale Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, kierownik Zakładu Edytorstwa i Krytyki Tekstu w Instytucie Filologii Polskiej. Ma na swoim koncie wiele publikacji naukowych i literackich, przede wszystkim „Wielki słownik frazeologiczny języka polskiego” (2003) oraz „Wielki słownik skrótów i skrótowców” (2007). Jest również autorem komputerowych algorytmów poprawnego dzielenia wyrazów, zautomatyzowanej korekty i adiustacji, algorytmu obsługi oddziałów szpitalnych.

To nie wszystko. Laureat od 40 lat współpracuje z Teatrem Polskiego Radia, gdzie zadebiutował komedią
„W ciemności”. Od tego czasu na antenie radiowej ukazało się ponad 60 jego dramatów. Kilka z nich realizowały rozgłośnie zagraniczne. Jest autorem powieści: „Himalaje” (1979), „Czapki i niewidki” (1980), „Diabeł na placu Zbawiciela” (1990) i zbioru opowiadań „Raz jeden jedyny” (2007).

Nagrodę im. Cypriana K. Norwida przyznano profesorowi Piotrowi Müldnerowi-Nieckowskiemu za… poezję.
Tom nagrodzonych wierszy, których tłem jest mazowiecka kraina, stolica i na poły wiejskie jej przeciwieństwo – Podkowa Leśna, wpisuje się w ciąg atrakcyjnych, poetyckich analiz losu ludzkiego, zawartych w poprzednich książkach, m.in. w zbiorze „Za kobietą tren” (2001) i poemacie „Opaska gazowa. Poemat dyżurny”.
Krytycy określają „Park”, jako najważniejszą książkę poetycką w dorobku Laureata.

Janusz Marynowski (ur. w 1965 r.) – muzyk, dyrektor orkiestry Sinfonia Varsovia.

Nagrodzony za festiwal Szalone Dni Muzyki „Les Titans”, Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie.

Absolwent Akademii Muzycznej w Warszawie. Naukę rozpoczął od gry na klarnecie w klasie Franciszka Wybrańczyka, a ukończył w klasie kontrabasu prof. Tadeusza Pelczara. Jeszcze na studiach rozpoczęła się jego wieloletnia przygoda z orkiestrą Sinfonia Varsovia, założoną przez Franciszka Wybrańczyka, który po 12 latach współpracy z Laureatem przekazał mu jej prowadzenie, sam pozostając dyrektorem honorowym.

Orkiestra Sinfonia Varsovia koncertuje na całym świecie. Tylko w 2011 r. była m.in. na tournee w Austrii, Niemczech, Japonii, Meksyku, Słowacji, Turcji.

Janusz Marynowski przez cały czas pracy z orkiestrą był, i nadal jest, inicjatorem istotnych wydarzeń artystycznych dla polskiej, mazowieckiej i warszawskiej kultury muzycznej. Dzięki niemu ta świetna orkiestra, będąca przez ponad dwie dekady bez stałej siedziby, znalazła wreszcie przystań na warszawskim Grochowie.
Od tego czasu z inicjatywy dyrektora Marynowskiego powstał obszar edukacyjny dla mieszkańców zaniedbanej kulturowo Pragi oraz pobliskich miejscowości. W 2011 r. na Grochowie, we wszystkie weekendy letnie można było wysłuchać bezpłatnych koncertów, które będą wpisane na stałe w kalendarz warszawskich imprez.
Sinfonia Varsovia systematycznie koncertuje również na terenie całego Mazowsza. W ramach Międzynarodowych Dni Dziedzictwa w Żyrardowie koncertowała z takimi znakomitościami, jak: Krzysztof Penderecki, Jerzy Maksymiuk, Jacek Kaspszyk, Konstanty Kulka.

Od ponad dziesięciu lat Laureat jest organizatorem festiwalu „Sinfonia Varsovia Swojemu Miastu”, którego ideą jest zaprezentowanie słuchaczom wielkich dzieł muzycznych, podczas bezpłatnych koncertów. Występują
w różnych miejscach – kościołach, domach kultury, w plenerze.

Upowszechnianie muzyki, krzewienie kultury muzycznej i łatwy, bezpłatny do niej dostęp, to myśl przyświecająca Januszowi Marynowskiemu. Stąd też powstał kolejny pomysł, aby w Polsce zaistniał znany od lat, cieszący się ogromnym powodzeniem na całym świecie, Festiwal Szalone Dni Muzyki - La Folle Journee. Zrealizował zamysł
w 2010 r. Druga edycja festiwalu pod nazwą „Les Titans” (2011) dostarczyła w ciągu 4 dni festiwalowych niezapomnianych wrażeń 30-tysięcznej rzeszy ludzi, którzy spotkali się z muzyką najwyższej klasy, wykonywaną przez muzyków z kilkunastu krajów świata.

Mirosław Bałka (ur. 1958 r.) – rzeźbiarz.

Nagrodzony za wystawę „Fragment” (projekcje wideo w przestrzeni), CSW w Warszawie.

Urodził się w Warszawie, pracuje i mieszka w Otwocku. Jest absolwentem Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP. Dyplom zrobił w 1985 r. w pracowni prof. Jana Kucza. Od 2003 r. prowadził Pracownię Transplantacji Rzeźby ASP w Poznaniu, a w latach 2008-2011 Pracownię Działań Przestrzennych w Katedrze Intermediów.
Od 2011 r. pracownia ta podjęła działania na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii warszawskiej ASP, co pozwala wierzyć, że niedawno powstały wydział zyska światowy prestiż.

Już pracą dyplomową „Pamiątka Pierwszej Komunii”, Laureat zwrócił na siebie uwagę (obecnie można tę rzeźbę oglądać w stałej kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi). Kolejnym etapem jego drogi artystycznej były rzeźby metaforyczne, figuratywne i kompozycje rzeźbiarskie tworzone z betonu i juty. W latach 90. zmienił styl.
Zaczął tworzyć minimalistyczne kompozycje rzeźbiarskie z wykorzystaniem prostych materiałów, takich jak: stal, lastryko, drewno, sól, popiół, mydło, substancje organiczne. Jako punkt odniesienia przyjął wymiary własnego ciała. Głównym tematem rzeźb i kompozycji Bałki jest człowiek, jego obecność egzystencjalna, społeczna
i historyczna. Wiele jego dzieł to traktaty o przemijaniu. Szczególne miejsce zajmują wśród nich prace podejmujące temat doświadczenia i pamięci holokaustu.

Monumentalna rzeźba jego autorstwa pt. „How It Is” (wypełniony zupełną ciemnością ogromny stalowy kontener
o wymiarach 13x10x30 m) wystawiona w Hali Turbin londyńskiej galerii Tate Modern, wywołała zachwyt w świecie artystycznym. Brytyjska prasa oceniła ją, jako jedną z najlepszych instalacji wystawianych dotąd w tej galerii.
Pod koniec lat 90. w twórczości Mirosława Bałki pojawiły się filmy eksperymentalne kręcone podręczną kamerą rejestrującą fragmenty ważnych podróży i okruchy codzienności. Ruchomy obraz i dźwięk stały się z czasem bardzo ważnym środkiem wyrazu w jego twórczości.

Profesor Mirosław Bałka jest członkiem prestiżowej Akademie der Künste w Berlinie, otrzymał wiele nagród łącznie ze Srebrnym Medalem „Glora Artis” za wybitne zasługi dla promocji Polski w świecie. Jest najmłodszym żyjącym polskim artystą, który po raz trzeci okazał się najcenniejszym twórcą w rankingu Kompas Sztuki, sporządzonym
na podstawie wskazań ponad 80 rodzimych galerii. Wystawa „Fragment” jest zbiorem najważniejszych prac,
które przeszły już do klasyki sztuki współczesnej. W 2012 r. pokazana została w Akademie der Künste w Berlinie,
a w 2013 r. zostanie zaprezentowana w Narodowym Centrum Sztuki Współczesnej w Moskwie.

Jan Englert (ur. w 1943 r.) – aktor teatralny i filmowy, reżyser.

Nagrodzony za reżyserię dramatu „Udręka życia”, Teatr Narodowy w Warszawie.

Warszawianin. W wieku 14 lat dostał rolę łącznika w filmie „Kanał" Andrzeja Wajdy, co zmieniło jego marzenia
o karierze sprawozdawcy sportowego. Postanowił zostać aktorem. Ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną i od razu dostał angaż w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Przełomem w jego karierze aktorskiej była rola Stefana Bielaka w „Notesie” Zdzisława Skowrońskiego, wystawionym w Teatrze Telewizji.

Zagrał w wielu cenionych polskich produkcjach, m.in. w: „Akcji pod Arsenałem” Jana Łomnickiego, „Magnacie” Filipa Bajona, „Komedii małżeńskiej” Romana Załuskiego, „Kolumbach” Janusza Morgensterna czy w obu częściach „Kilera” Jana Machulskiego. Szerokiej publiczności najbardziej zapadła w pamięć jego rola Mundka
w serialu „Dom”. Ostatnie produkcje, w których grał, to m.in.: „Tatarak” Andrzeja Wajdy, „Lejdis” Tomasza Koneckiego, seriale: „Ekstradycja”, „Układ Warszawski”, „Przepis na życie”.

Jan Englert od końca lat siedemdziesiątych zajmuje się również reżyserią. Zafascynowany klasyką najchętniej inscenizuje dramaty polskich romantyków oraz Stanisława Witkacego i Antoniego Czechowa. Najważniejsze
dla naszej kultury teksty dramatyczne zrealizował w Teatrze Telewizji - bardzo rzadko grywanego „Irydiona” Zygmunta Krasińskiego (1982), „Kordiana” Juliusza Słowackiego (1994) i „Dziady” Adama Mickiewicza (1997).

Zdecydowanie bliższe jego sercu jest jednak aktorstwo. Grał na deskach teatrów Polskiego i Współczesnego,
a od 1997 r. występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie, gdzie od prawie 10 lat pełni funkcję dyrektora artystycznego. Nominowany jest profesorem, wykładowcą w warszawskiej Akademii Teatralnej, trzykrotnym rektorem tej uczelni. Jego ogromną zasługą jest odbudowa Collegium Nobilium, ciekawego miejsca na warszawskiej mapie teatralnej - teatru szkolnego, a także powołanie Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych.

Jan Englert jest laureatem wielu nagród i odznaczeń, m.in.: Złotego Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Nagrody im. A. Zelwerowicza, Złotego Ekranu czy nagrody „Vox Populi”. W 2004 r. zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej.

Kamila Łapicka

LITERATURA

Eugeniusz Kabatc (ur. w 1930) – prozaik, tłumacz, scenarzysta.

Nominowany za książkę „Ostatnie wzgórze Florencji. Opowieść o Stanisławie Brzozowskim”, wyd. Studio EMKA.

Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (dzisiejszej Szkoły Głównej Handlowej). Zaliczany
jest do tzw. „Pokolenia Współczesności” – pisarzy oraz krytyków, którzy zaczęli uczestniczyć w życiu literackim
po październikowych zmianach politycznych w 1956 roku. Jako ekonomista pracował w banku, a potem
w Ministerstwie Finansów i… pisał. W latach 60. Został redaktorem dwutygodnika „Współczesność”, a następnie zastępcą redaktora naczelnego „Literatura na Świecie”, miesięcznika uznawanego za jedno z najważniejszych przedsięwzięć dla polskiej literatury i kultury.

Eugeniusz Kabatc znajduje się w gronie najwybitniejszych polskich prozaików. Autor takich powieści, jak: „Romans” (1960), „Strefa neutralna” (wraz z Andrzejem Minkowskim, 1960), „Jedenaste przykazanie” (1965), „Żółwie” (1966), „Odpoczynek w wysokiej trawie” (1968), „Patrycja, czyli o miłości i sztuce w środku nocy” (1975), „Śmierć robotnika
w hotelu Savoy” (1985) czy reportaży literackich z Włoch „Oranie morza”. Ceniony za przekłady z literatury włoskiej, białoruskiej i rosyjskiej. Od lat jest aktywnym działaczem kultury. Powieść, za którą został nominowany, należy
do najlepszych dzieł tego autora.

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (ur. w 1962) – poeta, felietonista.

Nominowany za tom poetycki „Imię i znamię”, wyd. Biuro Literackie, Wrocław.

Dorastał na pograniczu języków i kultur ukraińskiej i polskiej - urodził się koło Lubaczowa - w dawnym województwie przemyskim. W Lublinie ukończył wydział polonistyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Od lat mieszka
w Warszawie.

Zaliczany jest do najoryginalniejszych poetów polskich. Jego poezja jest rozpoznawalna - wypracował sobie bowiem własną postać wiersza, o niepowtarzalnej melodyce, której źródeł krytycy upatrują w poezji barokowej i folklorze ukraińskim. Wiersze nominowanego stanowią przejmujący melanż archaicznej i współczesnej polszczyzny, zapisującej ostateczne i podstawowe doświadczenia ludzkie, takie jak: cierpienie, samotność, śmierć. Jest autorem kilku tomów poetyckich, m.in.: "Nenia i inne wiersze" (1990), "Młodzieniec o wzorowych obyczajach" (1994), "Daleko stąd zostawiłem swoje dawne i niedawne ciało" (2003), "Oddam wiersze w dobre ręce" (2010) i „Przewodnik
dla bezdomnych niezależnie od miejsca zamieszkania" (2000). Ten ostatni doczekał się adaptacji teatralnej w łódzkim "Teatrze Napięcie”. 

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki został Laureatem wielu prestiżowych nagród: literackiej Nagrody Nike (2009), Nagrody Gdynia 2009, Nagrody Niemiecko-Polskich Dni Literatury w Dreźnie (1998), Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny.
Był też wielokrotnie nominowany do PASZPORTU Polityki.

MUZYKA

Łukasz Borowicz (ur. 1977) – muzyk, dyrygent.

Nominowany za nagrania płytowe muzyki polskiej w wykonaniu Polskiej Orkiestry Radiowej, wydane w 2011 roku.

Urodził się w Warszawie i tu, w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, w klasie Bogusława Madeya ukończył dyrygenturę. Zrobił z niej również doktorat pod kierunkiem Antoniego Witta.

Nie sposób wymienić wszystkich znanych orkiestr, którymi dyrygował, oto kilka z nich: Narodowa Filharmoniczna Orkiestra Rosji, orkiestry w Berlinie, Mediolanie, Lipsku, Pradze, Marsylii, nie wspominając o większości orkiestr polskich. Jako dyrygent operowy zadebiutował w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej. Od lat pełni funkcję pierwszego dyrygenta gościnnego Filharmonii Poznańskiej. To imponujące, zważywszy na jego młody wiek.
Od 2007 r. Łukasz Borowicz jest dyrektorem artystycznym Polskiej Orkiestry Radiowej. Interesują go mało znane utwory polskie. Wydobywa je na światło dzienne i daje im doskonałą oprawę, czyli znakomitą orkiestrę, świetnych solistów i chór. Tak nagrane płyty otrzymały najwyższe oceny specjalistów polskich i europejskich magazynów płytowych. Rozchodzą się szybko, rozsławiając Mazowsze w kraju i Europie. Nominowany dał drugie życie wielu ciekawym, ale mało znanym utworom, m.in. zapomnianym operom - „Monbar, czyli Flibustierowie”  Ignacego
F. Dobrzyńskiego, „Bezdomna jaskółka” Szymona Laksa, „Maria” Romana Statkowskiego czy operze komicznej „Przygoda króla Artura” Grażyny Bacewicz. Nagrał również komplet dzieł Andrzeja Panufnika. Jego nagrania zostały nagrodzone przez BBC Music Orchestral Choice (2010), Diapason d’Or (marzec 2010), dwukrotnie nagrodą Fryderyka (2007 i 2010), a także nominowane do Midem Classical Awards (2008) i Preis der Deutschen Schallplatenkritik (2009).

Janusz Olejniczak (ur. w 1952) – pianista.

Nominowany za płytę z recitalem Chopinowskim „Chopin. Mazurki, Walce, Nokturny, Polonezy, Ballada
g-moll op.23”, wyd. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina.

Urodził się we Wrocławiu, ale od wczesnego dzieciństwa mieszka na Mazowszu. Od początku nauki prowadziła
go Luiza Walewska. W 1970 r. został laureatem VIII Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina.
Potem wyjechał do Paryża, gdzie podjął indywidualne studia muzyczne u słynnego pianisty Karola Małcużyńskiego
oraz Konstantego Schmaeilinga. Po powrocie rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Jest również pedagogiem i aktorem - wystąpił w filmie „La note bleu" Andrzeja Żuławskiego, nagrał ścieżkę dźwiękową do filmów „Pianista” Romana Polańskiego (osiągnęła w Polsce status Złotej Płyty), „Chopin, pragnienie miłości" Jerzego Antczaka i do wielu polskich filmów. Jest postacią rozpoznawalną na całym świecie.

Janusz Olejniczak brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych, a partnerowali mu wielcy dyrygenci. Występował jako kameralista ze skrzypkami, wiolonczelistami i śpiewakami. Dokonał wielu nagrań dla rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych oraz firm fonograficznych. Utrwalił na krążkach dzieła największych kompozytorów.

SZTUKI PLASTYCZNE

Janusz Lewandowski (ur. w 1937) – malarz.

Nominowany za wystawę malarską, Dom Pracy Twórczej w Radziejowicach.

Mazowszanin, urodził się w Rokiciu koło Płocka. Absolwent Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie. W 1964 r. zrobił dyplom w pracowniach prof. S. Płużańskiego i prof. A. Nachta-Samborskiego. Symbolista i ekspresjonista, nieprzerwanie uprawia malarstwo sztalugowe. Bardzo aktywnie udziela się w życiu artystycznym.

Wszystkie jego obrazy niosą w sobie radość i optymizm. Symboliczny wyraz swych prac osiąga odtwarzając puste, mazowieckie pejzaże, w które wprowadza postacie ludzi i zwierząt. W jego obrazach wszystko jest zwiewne, tajemnicze, utrzymane w przepięknej kolorystyce.

Janusz Lewandowski uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych, jego prace znajdują się
w zbiorach Muzeum Mazowieckiego w Płocku, w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych "Zachęta” oraz prywatnych zbiorach w Polsce, Anglii, Austrii, Francji, Holandii, Japonii, Danii, Włoszech, Niemczech, Szwecji i USA. Otrzymał wiele nagród, m.in. za projekt aranżacji wnętrza Bazyliki pod wezwaniem św. Teresy w Łodzi czy nagrodę Polsko-Japońskiej Fundacji im. Miyauchi, promującej polską sztukę.

Mieczysław Wasilewski (ur. w 1942) – grafik, plakacista, rysownik, ilustrator, projektant form graficznych.

Nominowany za wystawę „Mieczysław Wasilewski-Plakaty”, „Café Relaks” w Warszawie.

Warszawianin, absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki ASP w Warszawie. W 1966 r. uzyskał dyplom w pracowni plakatu prof. H. Tomaszewskiego. Zaliczany do najwybitniejszych współczesnych plakacistów i rysowników, znany
w wielu środowiskach artystycznych świata. Jest pedagogiem, profesorem na warszawskiej ASP, prowadzi również pracownię grafiki i plakatu w Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie. Wykładał na znanych uczelniach plastycznych w Holandii, Meksyku, Chile, Kanadzie, Syrii. Jego prace można zobaczyć w kolekcjach Muzeum Plakatu w Wilanowie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Musée de l'Affiche w Paryżu, Toyama Poster Museum w Tokio oraz w wielu galeriach prywatnych w Polsce i za granicą.

- Bazuje na malarstwie gestu. Gdy podejmuje temat, to przymierza się do niego tygodniami - tak o warsztacie artystycznym Wasilewskiego mówi Rafał Strent.

Nominowany jest stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej i członkiem prestiżowej AGI (Alliance Graphique International).

TEATR

Ewa Dałkowska (ur. w 1947) - aktorka filmowa i teatralna.

Nominowana za rolę Goneryli i Juli w spektaklu „Opowieści afrykańskie według Szekspira” w reż. Krzysztofa Warlikowskiego, Nowy Teatr w Warszawie.

Absolwentka Wydziału Polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim (1970) i Wydziału Aktorskiego PWST w Warszawie (1972). Karierę aktorską rozpoczęła na scenie Teatru Śląskiego im. St. Wyspiańskiego w Katowicach.
W 1975 r. Zygmunt Hübner zaprosił ją do zespołu warszawskiego Teatru Powszechnego, z którym związała się
na ponad 30 lat.  Od 2008 r. jest w zespole Nowego Teatru w Warszawie.

Jest aktorką rozpoznawalną, zawsze grającą role charakterystyczne. Zagrała dziesiątki ról w spektaklach Teatru Telewizji. Jej grę mogła również podziwiać publiczność wielu teatrów, w których występowała gościnnie –
w Warszawie, Białymstoku, Krakowie, Bydgoszczy oraz na scenie teatru Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego
w Londynie. W stanie wojennym zorganizowała z kolegami „Teatr Domowy” - jedyną tego typu placówkę w Polsce -
w którym wystawiano dramaty zdjęte przez cenzurę z afisza Teatru Powszechnego. Spektakle, a było ich blisko
30, odbywały się w mieszkaniach prywatnych.

Nominowana stworzyła również wiele znakomitych kreacji filmowych, m.in. w: „Nocach i dniach” Jerzego Antczaka, „Aktorach prowincjonalnych” Agnieszki Holland, „Bez znieczulenia” Andrzeja Wajdy, „Skazanym na bluesa” Jana Kidawy-Błońskiego, a także w słynnej, tytułowej roli w filmie „Sprawa Gorgonowej” Janusza Majewskiego. Inną formą twórczości Ewy Dałkowskiej są recitale piosenkarskie, m.in.: „Marzenie o kwitnącym kraju” w Teatrze Kwadrat,
„To śpiewała Ordonka” w Teatrze Powszechnym czy songi z tekstami Zbigniewa Herberta.

Jest Laureatką Nagrody im. Leona Schillera (1978). Otrzymała też Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007).

Jarosław Gajewski (ur. w 1961) – aktor filmowy i teatralny.

Nominowany za rolę Malvolia w spektaklu „Wieczór Trzech Króli”, w reż. Dana Jemmetta, Teatr Polski
w Warszawie.

Urodził się w Skierniewicach. W 1984 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie i od razu zadebiutował na scenie Teatru Polskiego. Następnie został członkiem zespołu Teatru Dramatycznego, a w latach
2003 - 2010 Teatru Narodowego. Od chwili otwarcia w roku 1999 do roku 2008 kierował Teatrem Collegium Nobilium. Jest wykładowcą Akademii Teatralnej, profesorem nadzwyczajnym, oraz jej wieloletnim prorektorem. Obecnie pełni funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego.

Nominowany jest znakomitym aktorem teatralnym i filmowym, przez krytyków teatralnych uznawany
za „nienagannego technika”. Przez blisko trzydzieści lat pracy scenicznej dał się poznać, jako bardzo wszechstronny artysta. Zyskał uznanie publiczności i krytyków.

Jest aktorem szekspirowskim. W 1997 r. otrzymał nagrodę indywidualną Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku. Profesor Lech Śliwonik uważa, że Jarosław Gajewski jest aktorem mało zauważonym, a rolę, za którą został nominowany, zaliczył do jednej z najpiękniejszych. Jarosław Gajewski zagrał w wielu znanych polskich filmach, takich jak: „Weiser” Wojciecha Marczewskiego, „Wielka wsypa” Jana Łomnickiego i serialach, m.in.: „Ekipa”, „Fałszerze. Powrót sfory”, „Miodowe lata”, „Prawo Agaty” czy Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego „Marszałek Piłsudski”.

Wśród wielu nagród, otrzymał prestiżową Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne i pedagogiczne (2000).